Sjanghæ

Núna er ég kominn til austurlanda fjær, í fyrsta sinn síðan 1993 þegar ég fór í mikla Bjarmalandsför með verkfræðifélögum mínum.
CCP er með skrifstofu í Sjanghæ, og ég flaug þangað gegnum Lundúni, 20. febrúar ásamt fjórum kollegum mínum: Jörundi, Gabe, Natani og Óla Dan. Þetta er um 12 tíma flug frá Lundúnum og ég reyndi að sofa sem mest á leiðinni. Vélin fór í loftið um hádegið á föstudegi en þegar hún lenti var klukkan níu að morgni daginn eftir, að staðartíma.
Kjartan vinur minn rekur skrifstofuna hér og er búinn að búa hér í þrjú ár. Hann er búinn að fínpússa bestu aðferðina til að vinna bug á tímamuninum: Að halda sér vakandi þennan komudag alveg til miðnættis og fara þá að sofa.
Þetta gerðum við náttúrlega samviskusamlega. Kjartan fylgdi okkur í gönguferð um franska hverfið í Sjanghæ þar sem skrifstofan er, og við fengum okkur svolítið í gogginn og svolítinn bjór. Þvínæst fórum við niður í einhverskonar miðbæ og skoðuðum risavaxið líkan af borginni.
Þessi borg er vægast sagt risavaxin og erfitt að finna á henni einhverja miðju. Manni finnst sérhvert götuhorn vera eins. Franska hverfið er þó frábrugðið því það inniheldur nær eingöngu frekar lágreist hús og villur. En annars standa íbúðaturnarnir í röðum svo langt sem augað eygir: 30 og 40 hæða risablokkir úr steinsteypu, fullar af fólki.
Laugardagurinn hélt svo áfram eins og til var sáð: Við settumst niður á útlendingabarinn Barbarossa um fjögurleytið, þar sem flugþreytan fór að láta taka vel til sín. En henni útrýmdum við samviskusamlega með koffíni og alkóhóli. Þvínæst skruppum við á einn eða tvo bari en fengum okkur loks að borða á Japönskum Teppanyaki stað.
Ég var kominn í bólið um miðnætti og svaf alla nóttina. Daginn eftir vaknaði ég skömmu fyrir hádegi og var þotuþreytan að mestu á bak og burt.